بسم الله الرحمن الرحیم
به خاطر دیر ارسال شدن مقاله من یک معذرت خواهی به همه عزیزن بدهکار شدم و اما بعد
هدف تمامی انبیا از آدم تا پیام آور خاتم محمد مصطفی (ص) شکستن بت های شخصی و سنگی بوده اما متاسفانه در چند صد سال پس رحت این بزرگان و منصوبین اصلی شان غلو هایی در حد خدایی در حق همین منصوبین و نه در حق پیامبران شده .
در ابتدا باید گفت هر پدر بزرگی نوه خود را دوست دارد و بر سر آن قسم می خورد و این که هیچ امامی یا جانشینی از هنگام تولد و یا قبل آن نمی توانسته کاری کند به ادعا ی امام حسین (ع) در دعای منصوب به ایشان (عرفه) و آیه صریح قران (سوره نحل آیه 78 ) و اینکه شاید عده ای حضرت یحیی را مثال بزند و یا حضرت عیسی اما باید به این نکته توجه که این دو استثنا هایی بود بودن و گرنه تمامی پیامبران از ویژگی های عادی و انسانی برخودار بودند که هم گرسنه می شدند و هم بیمار و هم چیز های دیگر مگر در همین قرآن خداوند کریم خطاب پیامبرش :(نمی گوید تو را از همین مردم و مانند همینان آفریدیم و به تو علم هدایت آموختیم) خب بس حرف شما چیست که به دنبال نوع خلق شدن و تاریخ خلق شدنش می گردید ؟
خب چرا از پیامبر خود و جانشیناشان با این فضیلت های اغلب بی سند و بی دلیل بت سازی می کنید و به جایی که طرف حساب انسان را خدا نشان دهید که سریع الحساب و رحمن الرحیم است. آنان را به اشخاصی که به عدعای خود همین قرآن و زبان آمیانه دستشان از زمین کوتاه است و کاری جز عبادت خدا را در بهشت ندارند و برزخ ندارند متصل می کنید؟
آیا می دانید آنان که می دانند و آنان که نمی دانند در مقابل خدا برابر نیستند و آیا می دانید خداوند چیزی را که به یهود و نصاری گفته هم برای هم گفته یعنی عذاب و رحمت برای همه ماست و معیار عمل ماست و نه عشق الکی و نام های ظاهری
آیا می دانید عاشق حرف های معشوقش را آویزه گوش خیش می کند و خود را سگ و... معشوق خطاب نمی کند چون در آن حالت دیگر لیاقت همراهی با معشوق را ندارد پس از غا فلان به معشوق است.
در انتها پیشنهاد دارم حدیث زیر را به دقت آویزه گوش خود کنید و ز این منبر ز آن منبر کم بپرید که خدا آگاه و تواناست
جابر بن یزید جعفى (ره) می گوید: امام محمد باقر(ع) به من فرمود: اى جابر آیا براى تشیّع همین بس است که کسى ادعا کند محبت ما اهل‌بیت را؟! سوگند به خدا که شیعیان ما نیستند مگر افرادى که تقواى خدا پیشه گیرند و او را اطاعت کنند. شیعیان ما شناخته نمىشوند مگر به تواضع و خشوع دل، و نگاه‌دارى امانت، به زیاد یاد خدا کردن، به زیاد روزه گرفتن، نماز خواندن، احسان به پدر و مادر، مراعات فقراى همسایگان، از حال آنها با خبر بودن، از حال مسکینان و قرض داران و یتیمان با اطلاع بودن، و به آنها رسیدگى کردن، و در گفتار از راستى تجاوز نکردن، و تلاوت قرآن کردن و زبان را از گفت‌وگوى با مردم مگر چیزهایى که راجع به خیر آنها است بازداشتن و افراد امین و مورد اعتماد اقوام خود بودن در همه چیزها.
و دعای عرفه به فارسی که خدایا من هیچ تو همه ای
خدایا آنان که تو را ندارن چه دارند؟
خدایا آنان که تو را دارند چه کم دارند؟
رو نشوشت از کل منابع اعتقادی
